PodGront

Wie denkt aan de combinatie klassieke media en podcasts, gaat denk ik automatisch richting radio. Radioprogramma’s zijn immers al een audioformaat en het omzetten naar een podcast van een programma is eenvoudig. Slinger een MP3-opname het web op en je hebt een podcast. Toch?

Anarchistisch medium

In een curusus werd het internet recentelijk beschreven als een anarchistisch medium waarbij de klassieke wetten van de journalistiek op losse schroeven staan. En warbij de eigenschappen van ieder medium net niet aansluiten bij wat eigenlijk vereist is voor een goede internetproductie. Een radioprogramma als podcast ‘voelt’ net niet helemaal op zijn plaats. Maar hoe zit het dan met televisie? Kan dat gebruikt worden als podcast? We duiken nu wel heel diep de wereld van de shovelware in, maar het is wel een interessante vraag. Kan een televisieprogramma door het beeld te verwijderen een goede podcast worden? Voor mij, persoonlijk, is het antwoord nee. Het verschil tussen goede podcast en een goed (journalistiek) radio- of televisieprogramma is wellicht niet heel groot. Maar doordat de podcastluisteraar een soort van afterthought is, blijf ik altijd met een onvoldaan gevoel zitten.

Dat gevoel, treedt bij The Rachel Maddow show en Real Time with Bill Maher in mindere mate op dan ik gedacht had. Beide programma’s, die over Amerikaanse politiek gaan, komen uit de koker van grote Amerikaanse mediaconglommeraten die het fenomeen podcast nu niet echt omarmen. Maar blijkbaar hebben ze wel voldoende publiek gevonden om het publiceren van een audiokopie van het programma de moeite waard te maken. Het zijn exacte kopieen van de de programma’s die op televisie worden uitgezonden. Daardoor luister je beter naar het programma maar mis je ook bepaalde zaken. Vooral de momenten dat er naar iets op het scherm wordt verwezen, ben je als luisteraar even zoekende naar de betekenis.

Wereldklasse

Nu heb ik een poging gedaan om aan te geven dat een podcast echt een podcast moet zijn omdat het anders net niet lekker loopt. Waarom kom ik dan toch op de proppen met deze twee ‘podcastst’?

Omdat de inhoud van wereldklasse is. Rachel Maddow is een begenadigd commentator en nieuws analyst. Haar interviews zijn weliswaar niet altijd even sterk maar als zij het nieuws uit gaat leggen dan zit je aan de podbuis gekluisterd. Ondanks de ontbrekende visuele cue’s.

Hetzelfde gaat op voor Bill Maher, die eigenlijk comedian is. Het discussieprogramma Real Time is soms qua audio erg ‘druk’ maar doordat Maher probeert een ‘echte’ discussie tussen links en rechts te voeren, niet minder interessant. De comedian zal niet bij iedereen in de smaak vallen want hij steekt zijn eigen mening niet onder stoelen of banken. Neutraliteit of objectiviteit is daarom in het programma niet echt te vinden.

Hoewel de audiokwaliteit wellicht wat tegenvalt, zijn deze podcasts de moeite waard. Al was het maar als experiment waar shovelware problematisch wordt en hoe goede kwaliteit inhoud ervoor zorgt dat tekortkomingen niet zo erg opvallen.

Next Post